Willa Wiesenstein w Jagniątkowie.

Muzeum Gerharta Hauptmanna. Ostatni dzień pod Karkonoszami. Nogi po biegówkach jakoś tak bolały... Postanowiliśmy odchamić się nieco. Jedziemy do Jagniątkowa by zwiedzić jakieś muzeum.

Muzeum Miejskie "Dom Gerharta Hauptmanna" mieści się w willi Wiesenstein (Łąkowy Kamień). Przez wiele lat mieszkał w niej niemiecki (śląski? - sam o sobie mówił "Ich bin ein Schlesier") pisarz, poeta i dramaturg, nagrodzony w 1912 roku w dziedzinie literatury nagrodą noblowską. W muzeum wystawione są pamiątki po Hauptmannie, dokumenty, zdjęcia i nieco obrazów z dawnej kolekcji pisarza.

Podobny do zamku dom będący architektonicznie mieszanką historyzmu i neorenesansu został zbudowany w latach 1900- 1901 według projektu berlińskiego architekta Hansa Grisebacha. Zwiedzając willę można zobaczyć gabinet pisarza, dawną bibliotekę, salę kominkową i dawną jadalni. Na szczególną uwagę zasługuje ozdobiony w całości polichromią przez J.M.Avenariusa hol.  Z racji tematyki malowideł zwany "Halą Rajską".

Sam Hauptmann mieszkał w Jagniątkowie (Agnetendorf)  okresowo w latach 1901- 1946, podkarkonoska rezydencja stanowiła dla niego schronienie pomiędzy dłuższymi wyjazdami do Berlina czy do Włoch.

W muzeum prezentowana jest także wystawa poświęcona śląskim laureatom nagrody Nobla. Przedstawione są sylwetki osób uhonorowanych tym wyróżnieniem, urodzonych i mieszkających na terenie Dolnego i Górnego Śląska. Śląsk bowiem może się pochwalić jedenastoma noblistami.

Oficjalna witryna internetowe Muzeum Gerharta Hauptmanna.

Willa Wiesenstein.

Willa Wiesenstein.

"Gerhart (Gerhard) Johann Robert Hauptmann (ur. 15 listopada 1862 w Bad Salzbrunn, zm. 6 czerwca 1946 w Agnieszkowie) – niemiecki dramaturg i powieściopisarz, laureat literackiej Nagrody Nobla w 1912, przedstawiciel nurtu naturalistycznego w teatrze"

"Wyróżniony w 1912 literacką Nagrodą Nobla, Hauptmann należy do najwybitniejszych nowszych pisarzy niemieckich. W swej twórczości często przedstawia środowiska nizin, biedę, wyzysk i niesprawiedliwość społeczną, obnaża ponadto upadek moralny mieszczańskiej klasy średniej. Jest mistrzem charakteryzacji przy pomocy subtelnych środków. W późniejszej twórczości szuka nowego stylu, wynikiem czego jest eklektyczna mieszanka środków naturalistycznych z motywami baśniowymi, np. w dramacie Zatopiony dzwon (1896). Na podstawie utworów Hauptmanna powstało wiele filmów fabularnych – pierwszy już w 1913 (Atlantyda).

Pierwotnie Hauptmann chciał się poświęcić rzeźbiarstwu, studiował nauki przyrodnicze. Pierwszy jego poemat epicki Promethidenlos (1885) nie wywarł wrażenia. Pisarz stał się znany dopiero dzięki dramatowi społecznemu Vor Sonnenaufgang (1889), którego inscenizacja w Berlinie rozpętała ogromną burzę. Pod wpływem Ibsena napisał dramaty rodzinne: Das Friedensfest (1890, tłum. Adolf Strzelecki 1904) i Einsame Menschen (1891, tł. Ign. Suesser 1892). Najgłośniejszym i najważniejszym dziełem Hauptmanna jest sztuka Tkacze (Die Weber) z 1892, opisująca powstanie tkaczy śląskich w 1844 (pierwsza redakcja w narzeczu śląskim, tłum. Wiktor Tusz 1898 i G. Baumfeld), pełen wstrząsającej siły dramat o nędzy tkaczy. Następnie Hauptmann wydał dramaty: Kollege Crampton (1892, tłum. Ludomił German 1900), Der Biberpelz (1893), Hanneles Himmelfahrt (1894, tłum. Maria Konopnicka 1899), Florian Geyer (1895) oraz Die versunkene Glocke (1896, tłum. Jan Kasprowicz 1899). Z późniejszych dramatów naturalistycznych do najlepszych należą: Fuhrmann Henschel (1898, tłum. G. Kempner 1900), Michael Kramer (1900), Rose Bernd (1903. tłum. Jan Kasprowicz), Die Ratten (1911). Ze sztuk romantycznych należy wymienić: Der arme Heinrich (1902, tłum. Jan Kasprowicz 1908), Und Pippa tanzt (1906, tłum. Artur Schroeder), Kaiser Karls Geisel (1908), Indipohdi (1921), Veland (1925).

Hauptmann pisał również prozę – opowiadania: Der Apostel (1892), Bahnwärter Thiel (tłum. polskie 1900), Der Ketzer von Soana (1918), jego najlepszy utwór prozą (tłum. Leopold Staff 1927) oraz powieści: Der Narr in Christo Emanuel Quint (1910, tłum. B. Merwin 1925), Atlantis (1912), Phantom (1922), Die Insel der grossen Mutter (1924, tłum. Stanisław Wasylewski 1930), Wanda (1930).

Wydał ponadto epos Till Eugenspiegel (1927), powieść autobiograficzną Buch der Leidenschaft (1929) oraz parafrazę szekspirowskiego Hamleta (1928)."  (Informacje na podstawie Wikipedii, więcej: http://pl.wikipedia.org/wiki/Gerhart_Hauptmann)

Gerhart Hauptmann na znaczku pocztowym Bundespost.